Vlinders in mijn buik

‘Can’t get you off my mind’ zingt iemand op de achtergrond en dat klopt helemaal. Buiten staat de tulpenboom op springen en doet de zon haar best om mij te verwarmen terwijl ik kleumend op het tuinbankje zit. Ik heb de lente in mijn kop en ben verliefd! En alweer op iemand anders...

Die stem

Verliefd? Hoezo, ik ben toch gelukkig getrouwd? Klopt helemaal, en toch wil ik nu alleen maar de hele dag zíjn stem horen. En dan heb ik het niet over die van mijn lieve vent met wie ik al meer dan dertig jaar samen ben. De eerste keer dat ik verliefd werd op iemand anders, is jaren geleden. Ik weet niet eens meer op wie. Maar langzamerhand ontvouwt zich een patroon: het gebeurt altijd in de lente. Een lange rij mannen volgde. Veel van hun namen ben ik alweer vergeten, dat waren niet meer dan kortstondige bevliegingen.

Meerdere mannen

Al die mannen spelen een grote rol in mijn leven, maar meestal lukt het mij prima om niet verliefd te worden en gewoon te genieten van hun aanwezigheid op de achtergrond van mijn dagelijkse bestaan. Maar ja, dan wordt het weer lente en ga ik voor de bijl. De hele dag luister ik naar mijn nieuwe vlam. Vertelt hij drie keer hetzelfde? Ik vind het geweldig en stalk hem op internet. Want ja: ik wil alles van hem weten en hem het liefst ook zien natuurlijk.

Jeugdliefde

Soms heb ik het erger te pakken dan anders. Zoals drie jaar geleden toen ik mijn jeugdliefde opeens weer overal tegenkwam. En ik mij herinnerde waarom ik zoveel jaren gek op hem was geweest. ‘Een genie’ noemde ik hem zelfs als verliefde puber. Nee, echt knap was hij niet, maar daar ging het ook niet om. En nu dook hij weer op in mijn leven. Maandenlang hield hij mij als het maar even kon gezelschap. De vlinders verdwenen weer na een tijdje, maar van hem zal ik altijd blijven houden. Je eerste liefde vergeet je immers niet zomaar.

Trio

En nu is het dus weer lente en ja, hoor: daar gá ik weer. Wat is hij geweldig, getalenteerd en gevoelig! Alleen heb ik ‘m dit keer niet voor mezelf, maar deel ik deze verliefdheid met mijn dochters. Vreemd? Welnee, want wat we delen, is onze liefde voor muziek! Alle drie zijn we weg van Shawn Mendes. Ik beken: mijn lenteliefdes zijn echt, maar wel puur muzikaal van aard. Van mijn jeugdliefde Prince, via onder andere Ben L’Oncle Soul, Waylon, Kwabs (wie?) en Ed Sheeran tot mijn huidige vlam Shawn Mendes. Vanzelfsprekend staat er niks anders op thuis en genoten we deze week samen van zijn geweldige concert in Amsterdam.

Even doorbijten

En Rob? Mijn echte jeugdliefde -en nog steeds mijn grote liefde- vindt het allemaal prima. Zolang ik maar bij hem in bed kruip. Hij weet dat ik niet zonder muziek kan en neemt die vlinders in mijn buik voor andere (muziek)mannen op de koop toe. Hij gaat zelfs weleens mee naar optredens van mijn andere 'liefdes', al komen de nummers van Shawn Mendes hem momenteel wel een beetje z’n strot uit. Nog even doorbijten, schat. De lente is pas net begonnen.

Wat eten we vanavond?

‘Wat eten we vanavond?’ Deze vraag houdt ons hele gezin bezig want we zijn allemaal gek op lekker eten, jongste puberdochter Laura voorop. Daarbij is de avondmaaltijd het enige moment dat we alle vier aan tafel zitten. Tien jaar geleden was er echter een periode dat we allemaal ergens anders aten en het ons geen bal uitmaakte wat er ’s avonds op tafel kwam. Oudste dochter Anouk at bij opa en oma en mijn man en ik in het Ronald McDonald Huis Utrecht. Terwijl Laura op de IC haar eten via een buisje kreeg.

Van het Huis

De ene avond zaten we nog met z’n viertjes aan de tortilla’s, de volgende avond lag Laura op de IC en ging het snel slechter. Zo slecht dat ze in coma werd gebracht omdat zelf ademen niet meer ging. Onze wereld stond op z’n kop. Gelukkig was er plek voor ons in het Huis zodat we steeds dicht bij haar konden blijven. Het grootste deel van de tijd zaten we aan Laura’s bed maar ja, je moet toch slapen. En eten. Ook al staat je hoofd daar totaal niet naar, je moet ook zelf op de been zien te blijven. En dat red je niet met alleen afhaaleten. In de gemeenschappelijke keuken van het Huis konden we snel wat klaarmaken en spraken we andere ouders.

Vetmesten

Het waren zeer spannende en ingrijpende weken daar in het WKZ en in het Huis. Maar gelukkig werd Laura uiteindelijk weer beter. ‘Wat wil je eten vanavond?’, vroegen we haar op de dag dat ze eindelijk mee naar huis mocht. ‘Patat!’, antwoordde ze zonder aarzelen en dus zaten we ’s avonds weer met de hele familie aan tafel, opgelucht smullend van de frietjes. In de jaren die volgden, was Laura nog vaak ziek en mede daardoor ook nogal mager. Daarom kreeg ze van de dokter het advies om veel en vet te eten. Dat liet ze zich geen twee keer zeggen: na dat bezoek ging er in het ziekenhuisrestaurant meteen een saucijzenbroodje in.

Taarten bakken

De breekbare kleuter van toen is inmiddels een vrolijke puber geworden die gelukkig nog maar sporadisch ziek is. Eten doet ze graag, vaak en veel, al is haar dat nog steeds niet aan te zien. Ook Laura denkt nog regelmatig terug aan die heftige ziekenhuisperiode dus toen de maatschappelijke stage zich aandiende op school, was de keuze snel gemaakt. Samen met een vriendin ging ze aan de slag als vrijwilliger in het Huis, taarten bakken voor de gasten!

Aan de eettafel

Zelf werd ik ook vrijwilliger, maar dan als redacteur voor de [t]Huis, het donateursblad van alle Ronald McDonald Huizen. Dat is mijn manier om iets terug te doen voor de liefdevolle manier waarop vrijwilligers en Huismanagement ons opvingen in een periode dat we het heel moeilijk hadden. Het is prachtig werk om te doen. Al voelt het zelfs na al die jaren nog steeds raar om ouders te interviewen aan dezelfde tafel waar ik tien jaar geleden ook zat te eten.

Samen koken

Een paar weken geleden was ik weer in het Huis. Maar nu om samen met een aantal collega’s te koken voor alle gasten. Er was zoveel enthousiasme toen ik dit voorstelde op kantoor dat lang niet iedereen mee kon. Zelf weet ik uit eigen ervaring hoe fijn het is als familie of vrienden een gezonde maaltijd voor je koken. Je hebt immers al meer dan genoeg aan je hoofd als je kind zo ziek is. Wat was het fijn om samen met mijn collega’s tenminste deze zorg -wat eten we vandaag- voor een avond te kunnen wegnemen. Dit wil ik vaker doen. Al zijn er thuis natuurlijk ook vier monden te voeden. ‘Mam, wat eten we vanavond?’

Wil jij ook een keer met collega’s, vrienden of familie koken voor alle gasten in het RonaldMcDonald Huis Utrecht? Dat kan, graag zelfs! Neem voor meer informatie contact op met Karin Cramer via k.cramer@ronaldmcdonaldhuis.nl.