Als muziek in mijn oren

Wat moest ik als zesjarige huilen om ‘The elephant song’ van Kamahl, zó zielig vond ik het dat die olifanten doodgingen! Dan luisterde ik liever naar ‘Love is all’ van Roger Glover. Eindeloos kon ik naar die zingende kikker blijven kijken. Alleen moest ik daarvoor wachten op de wekelijkse aflevering van Toppop want YouTube en MTV bestonden nog lang niet. Als kind was ik al zo gek op muziek dat mijn rode radio zelfs mee ging tijdens de vrijdagse douchebeurt. Zo kon ik toch de Top 40 blijven volgen. Muziek is de soundtrack van mijn leven en vormde mij als persoon. Muziek verbindt mij met anderen, letterlijk zelfs tijdens koorrepetities. Muziek geeft energie en troost me als het tegenzit. Want muziek is voor mij pure emotie. Een leven zonder muziek? Ik kan mij er niks bij voorstellen.

Oma rockt

Ik heb het niet van een vreemde want ook mijn moeder was en is nog steeds gek op muziek. Mijn vader stemde goedmoedig in met een huwelijksreis naar Londen, want dáár gebeurde het allemaal op muziekgebied in de sixties. Mijn moeder is en blijft een groot Beatles fan, maar naarmate de jaren stijgen, moet het steeds harder. Niet qua volume (nou ja, ook), maar qua genre. Mijn lieve, kleine, grijsgekrulde moedertje van dik in de zeventig houdt namelijk ook van stevige rock! Metallica, Coldplay, Imagine Dragons, dat werk. Geweldig!   

Ze zijn ook gewoon goed, daarin vinden bij ons drie generaties elkaar.

Paarse periode

Net als mijn moeder deed toen zij jong was, draaide ik als puber lekker hard plaatjes boven op mijn kamer. Ook zong ik luidkeels mee. Tot mijn moeder mij wijsmaakte dat ’s ochtends zingen ongeluk brengt: een handige manier om het volume enigszins binnen de perken te houden. Ook mijn vader kon die ‘herrie’ van mij maar matig waarderen, dus ik moest al snel aan de koptelefoon. Muziek was mijn manier om meer over het leven te leren, te ontdekken wie ik was, wat ik leuk vond en vooral wie ik wilde zijn. Net zo stoer en sexy als Madonna bijvoorbeeld, wat ertoe leidde dat ik in nethemdje plus baret de deur uit ging (arme papa). En dat ik mij hulde in paarse kleding om mijn adoratie voor His Royal Purpleness Prince te tonen.

'Prince is een genie' heb ik ooit geroepen. Sta ik nog steeds achter.

‘Mama appelsap’

Die meer uitgesproken kleding durfde ik echter pas rond mijn zeventiende. Daarvoor was ik stil en verlegen, een studiebol met pukkels en een pony waar ik mij achter verstopte. Een laatbloeier die droomde van het moment dat het leven eindelijk zou beginnen. Tot die tijd leefde en leerde ik vooral via mijn boeken en muziek. Uren zat ik boven in mijn kamer met een cassetterecorder in de aanslag om liedjes op te nemen. Om ze vervolgens twintig keer af te spelen zodat ik de songteksten kon uitschrijven om ze mee te zingen. Dat deed trouwens ook wonderen voor mijn Engels, al had ik veel ‘mama appelsap’ momenten. Bij mijn favoriete nummers van onder andere Paul Young, Bananarama en Duran Duran droomde ik weg over later en vooral over verliefd worden, want dat kwam er maar niet van.

Grijsgedraaid.

Disco fever en soul boy

Mijn kamer en agenda plakte ik vol met posters en foto’s die ik wekelijks uit de muziekbladen knipte. Ik koos zelfs elke week mijn hoogstpersoonlijke ‘alarmschijf’. De vrijdag was mijn favoriete muziekdag: nieuwe nummers luisteren in de Top 40 en ’s avonds urenlang aan de radio gekluisterd voor de legendarische Curry & van Inkel Show. Later gevolgd door de donderdagse Soulshow van Ferry Maat. Want ja, op mijn achttiende werd ik dan eindelijk verliefd! Niet alleen op Rob, maar ook op de nieuwe muziekwereld waarin hij mij introduceerde. Soul, R&B en New Jack Swing vormde de ideale soundtrack voor onze ontluikende liefde met artiesten als R.Kelly, Freddie Jackson, TLC, Guy en Jodeci. Maar we genoten ook van lekker ouwe disco en soul plus de geweldige liveshows van The Blues Brothers. Compleet met hoed en zonnebril, uiteraard.

Nog steeds online te beluisteren!

Alleseter

We trouwden en zoals dat gaat, kregen we ook kinderen. Met mijn zwangere buik veranderde niet alleen mijn lijf en mijn eetvoorkeuren (de ham was niet aan te slepen in die tijd), maar vreemd genoeg ook mijn muzieksmaak. Opeens draaide ik geheel vrijwillig blues en jazz. En wat later stond ik met mijn dochters te swingen bij de shows van K3. Ook nu nog verbindt muziek mij met mijn meiden. Samen gaan we uit ons dak bij concerten van Bruno Mars en Shawn Mendes en delen we Spotify lijsten en muziektips. Het leuke is dat wij niet alleen genieten van hun muziek (al trek ik de grens bij skihut hits en Disney classics) maar zij ook van die uit onze jeugd zoals Abba en Grease. Tegenwoordig ben ik een muzikale alleseter en denk ik niet meer zozeer in genres. Waar het mij om gaat, is of er een ziel in zit. Spreekt de muziek mij aan, zit er een goed verhaal in de songtekst? Tja, ik ben niet voor niks tekstschrijver. Ed Sheeran schrijft bijvoorbeeld prachtige lyrics, net als Kovacs.  

Vaak bijna pijnlijk open en eerlijk in zijn teksten en daardoor zo goed.

Zangzaad

Als een rode draad loopt zingen door mijn muzikale bestaan. Luisteren is leuk, maar samen muziek maken is bijna nog leuker. Als kind zong ik in het jongerenkoor van de kerk, dat was een van de weinige mogelijkheden om samen met anderen te zingen. En wat het nog veel interessanter maakte: er zaten ook jongens op het koor! Daarna stapte ik over naar een barbershopkoor waar het leeftijdsverschil en de soepjurken me na een paar jaar opbraken. Een gospel projectkoor volgde, hallelujah, wat een enthousiasme en gevoel leggen die in hun zingen! En toen las ik over de oprichting van een popkoor in Nieuwegein. Dat was het, daar wilde ik bij zijn! Zo dachten veel anderen er ook over en dus was ik opeens met nog 120 anderen lid van popkoor Amazing. Samen zingen smeedt een sterke band en gaat vaak gepaard met een lach en een traan want muziek raakt je. We zijn nu bijna twintig jaar en ontelbaar veel avonturen, mooie optredens en gedeeld lief en leed verder. Ouder zijn we, een beetje wijzer, en nog steeds zingen we wekelijks met heel veel enthousiasme de meest uiteenlopende popsongs. Van Adele tot Queen, van Ramses Shaffy tot Pink en alles daar tussenin.

Onze 'Amazing Airways' theatershow was écht amazing.

Maandagvoer

Muziek is zoveel meer dan alleen een leuk plaatje. Het is mijn hobby, verbindt mij met de mensen om mij heen en vormt de soundtrack van mijn leven. Ik hoef maar een bepaald nummer op te zetten om de bijbehorende herinnering weer op te roepen. Rick Astley zingt ‘Never gonna give you up’ en ik sta met Rob te dansen in de disco, Abba’s ‘I have a dream’ klinkt en ik ben op de begrafenis van mijn opa. Herfst, zomer, winter, lente: ook alle seizoenen hebben hun eigen soundtrack. Muziek is pure emotie. Voel ik mij down of zie ik op tegen de dag? Mijn playlist met ‘maandagvoer’ (denk aan ‘Uptown Funk, ‘I gotta feeling’, ‘Somebody to love’) geven mij de energie die ik nodig heb. Muziek maakt het leven net wat makkelijker, leuker, betekenisvoller en definieert mede wie ik ben. Wat zal ik nu eens opzetten?

Wil je weten waar ik naar luister? Check mijn afspeellijsten op Spotify, mijn profiel heet ‘leblankenstein’.

Eindelijk thuis

Ik ben een Nieuwegeiner. Daar kom ik tegenwoordig rond voor uit, al was dat lange tijd wel anders. Vaak zei ik dat ik geboren ben in Utrecht en mij nog steeds een Utrechter voel. ‘Slaapstad Nieuwegein’, daar kon ik naar mijn gevoel echt niet mee aankomen bij mijn grootstedelijke collega’s. Waarom toch die lichte gêne die ik bij meer Nieuwegeiners proef?

Buurman

Ik denk dat ik het wel weet. Nieuwegein, dat is die buurman waar je als vrouw op zoek naar een vent steeds overheen kijkt. Hij is er altijd voor je als je ‘m nodig hebt en het is een lieverd, maar mag het misschien wat spannender? Het gras is groener bij de buren, ja. Maar dan wel het gras bij die aantrekkelijke buurmannen verderop in de straat. Als student val je dan ook als een blok voor ‘Umar Utrecht’ want met hem is het heerlijk kroeglopen. En met ‘Alwin Amsterdam’ dans je tot het ochtendgloren op de meest hippe party’s. Je eerste baan drijft je vervolgens in de armen van je sexy collega ‘Rob Rotterdam’ in z’n goed gesneden maatpak. Jammer dat jij niet de enige voor hem bent, zo ontdek je op zijn Tinder account. Teleurgesteld huil je uit en zoek je rust bij ‘Herman Heuvelrug’, maar ook die blijkt geen blijvertje.

Jeugdliefde

Dan krijg je via Facebook een berichtje van je buurjongen en jeugdliefde Nick. Hij is gescheiden en woont nog steeds in Nieuwegein! Je herinnert je ineens weer hoe jullie vroeger ’s zomers in de Lek zwommen, een ijsje haalden in Vreeswijk. Zelf kom je alleen nog in Nieuwegein om je ouders te bezoeken, maar je geeft Nick een kans. Wat heb je te verliezen? Nick blijkt heel leuk opgedroogd, Nieuwegein trouwens ook. Hij neemt je mee naar theater De Kom en uit eten in City. Vreeswijk blijkt nog net zo mooi als in je herinnering. In het weekend verrast hij je met een wandeling met picknick in Park Oudegein en een borrel bij fort De Batterijen. Zo romantisch! Jullie liefde bloeit op en je trekt bij hem in.

Randje

Natuurlijk blijft het geen rozengeur en maneschijn. Nieuwegein is volwassen geworden in de tussentijd, net als jij. Inclusief grootstedelijke problemen zoals schietpartijen en drugslabs. Voor dat foute randje hoef je echt niet meer naar Amsterdam. Maar je accepteert het omdat je weet dat de positieve kanten veruit in de meerderheid zijn zoals veel groen en een prima aanbod aan winkels en ontspanningsmogelijkheden. En krijg je het toch op je heupen? Dan zit je zo in Utrecht of waar dan ook. Voor een dagje dan want jij bent eindelijk thuis, bij die leuke buurman in Nieuwegein!

Deze column schreef ik voor een wedstrijd van het blad IN Nieuwegein en staat als winnende column in de wintereditie 2019.

Vlinders in mijn buik

‘Can’t get you off my mind’ zingt iemand op de achtergrond en dat klopt helemaal. Buiten staat de tulpenboom op springen en doet de zon haar best om mij te verwarmen terwijl ik kleumend op het tuinbankje zit. Ik heb de lente in mijn kop en ben verliefd! En alweer op iemand anders...

Die stem

Verliefd? Hoezo, ik ben toch gelukkig getrouwd? Klopt helemaal, en toch wil ik nu alleen maar de hele dag zíjn stem horen. En dan heb ik het niet over die van mijn lieve vent met wie ik al meer dan dertig jaar samen ben. De eerste keer dat ik verliefd werd op iemand anders, is jaren geleden. Ik weet niet eens meer op wie. Maar langzamerhand ontvouwt zich een patroon: het gebeurt altijd in de lente. Een lange rij mannen volgde. Veel van hun namen ben ik alweer vergeten, dat waren niet meer dan kortstondige bevliegingen.

Meerdere mannen

Al die mannen spelen een grote rol in mijn leven, maar meestal lukt het mij prima om niet verliefd te worden en gewoon te genieten van hun aanwezigheid op de achtergrond van mijn dagelijkse bestaan. Maar ja, dan wordt het weer lente en ga ik voor de bijl. De hele dag luister ik naar mijn nieuwe vlam. Vertelt hij drie keer hetzelfde? Ik vind het geweldig en stalk hem op internet. Want ja: ik wil alles van hem weten en hem het liefst ook zien natuurlijk.

Jeugdliefde

Soms heb ik het erger te pakken dan anders. Zoals drie jaar geleden toen ik mijn jeugdliefde opeens weer overal tegenkwam. En ik mij herinnerde waarom ik zoveel jaren gek op hem was geweest. ‘Een genie’ noemde ik hem zelfs als verliefde puber. Nee, echt knap was hij niet, maar daar ging het ook niet om. En nu dook hij weer op in mijn leven. Maandenlang hield hij mij als het maar even kon gezelschap. De vlinders verdwenen weer na een tijdje, maar van hem zal ik altijd blijven houden. Je eerste liefde vergeet je immers niet zomaar.

Trio

En nu is het dus weer lente en ja, hoor: daar gá ik weer. Wat is hij geweldig, getalenteerd en gevoelig! Alleen heb ik ‘m dit keer niet voor mezelf, maar deel ik deze verliefdheid met mijn dochters. Vreemd? Welnee, want wat we delen, is onze liefde voor muziek! Alle drie zijn we weg van Shawn Mendes. Ik beken: mijn lenteliefdes zijn echt, maar wel puur muzikaal van aard. Van mijn jeugdliefde Prince, via onder andere Ben L’Oncle Soul, Waylon, Kwabs (wie?) en Ed Sheeran tot mijn huidige vlam Shawn Mendes. Vanzelfsprekend staat er niks anders op thuis en genoten we deze week samen van zijn geweldige concert in Amsterdam.

Even doorbijten

En Rob? Mijn echte jeugdliefde -en nog steeds mijn grote liefde- vindt het allemaal prima. Zolang ik maar bij hem in bed kruip. Hij weet dat ik niet zonder muziek kan en neemt die vlinders in mijn buik voor andere (muziek)mannen op de koop toe. Hij gaat zelfs weleens mee naar optredens van mijn andere 'liefdes', al komen de nummers van Shawn Mendes hem momenteel wel een beetje z’n strot uit. Nog even doorbijten, schat. De lente is pas net begonnen.